Met het tweeluik Denemarken en Engeland in aantocht prijken onze Rode Duivels op de eerste plek in hun groep van de Nations League. Niets ongewoons zou je denken, onze nationale ploeg staat dan ook al jaren op de nummer-1 positie op de wereldranglijst. Toch zijn er wat bedenkingen bij het format van de Nations League.
Enkele jaren geleden, toen er van de Nations League nog geen sprake was, speelden nationale ploegen tussen hun kwalificatiecampagnes voor de grote toernooien door nog enkele vriendschappelijke wedstrijden tegen elkaar. De frustraties bij de voetbalfan lagen hierbij elke keer enorm hoog. Wat kreeg je vaak te zien? Twee ongeïnteresseerde elftallen die 90 minuten lang rustig het balletje over en weer lieten gaan zonder enige intensiteit.
De coach had er op de kop nog toe dan ook niets beters op gevonden dan vaak onuitgegeven elftallen aan de start te brengen die nog nooit met elkaar gespeeld hadden om ‘te experimenteren’. Het resultaat? Op enkele jonge gasten na die wel zin hadden om zich te tonen, was het niveau ondermaats. Een niveau dat een pak lager ligt dan het normale waarop die 22 jongens op het veld zouden acteren. Waarom zouden ze ook hun best doen? Er stond niets op het spel.
De UEFA, het controlerend orgaan voor voetbal in Europa, zag deze problematiek ook. In een poging een einde te maken aan de saaie vertoningen, riepen ze een nieuwe competitie het leven in: de Nations League. Een toernooi opgedeeld in vier divisies waar Europese landen tegen elkaar spelen. De Nations League moest de saaie oefenwedstrijden vervangen. Maar met de start van de tweede editie wordt steeds duidelijker dat het niet is geslaagd in die opzet. Sterker nog, ze hebben er extra momenten bij gecreëerd waarin net hetzelfde gebeurt als in de oefenwedstrijden. Ongeïnteresseerde spelers die geen zin hebben in die wedstrijden. En zeg nu eerlijk, wat er is er ergerlijker dan spelers waarvan geen greintje spelplezier op hun gezicht af te lezen valt. Daarnaast blijven voetbalbonden nog steeds oefenwedstrijden organiseren, zij het dan tegen ploegen van andere continenten waardoor je nog meer wedstrijden krijgt.
Overvolle Agenda
De vraag die gesteld moet worden, is of het wel verantwoord is om een Nations League te organiseren in een jaar waarin zowel de Olympische Spelen als het EK-voetbal op de agenda staat. Wie topsport een beetje kent, weet dat rust voor een atleet even belangrijk of misschien zelfs belangrijker is dan de inspanning zelf. En laat dat nu net het probleem zijn.
Als we de optelsom maken, komen we al snel uit bij een dikke 60 wedstrijden per seizoen die spelers in clubverband te verwerken krijgen. Tel daar nog eens de wedstrijden met de nationale ploeg bij en je krijgt spelers die tegen de 80 wedstrijden per seizoen aanleunen zonder echt bijster veel vakantie te hebben. Ook al ben je fysiek in vorm, blessures zijn bij zo’n aantal bijna onvermijdelijk. Sterspeler Kevin De Bruyne liet bij de vorige wedstrijden in de Nations League al verstaan dat hij moe is door het aantal matchen in combinatie met weinig rust.
COVID-19
Ook COVID-19 maakt de Nations League een competitie die niet verantwoord is. De afgelopen weken gunste het van positieve gevallen binnen onze competitie. Waasland-Beveren spande de kroon met zestien besmette spelers en stafleden. Club Brugge had er vier. We moeten af van de illusie dat voetballers immuun zijn voor het virus en maatregelen treffen. Landen raden niet voor niets af om te reizen. Waarom zouden voetballers dan wel de halve aardbol moeten oversteken om een wedstrijd af te werken waarvan het nut niet gekend is?
Neen, de Nations League is een format dat nooit de status van een EK of WK zal bereiken. Het wordt tijd, in het belang van de gezondheid van de spelers, om er dan ook een punt achter te zetten. Zet die commerciële belangen opzij en kies voor je spelers, niet voor de sponsors.
Tekst en foto: © Jens Jacobs
jensjacobs.com 
Plaats een reactie